梅花的诗句古诗大全
1、何方可化身千亿,一树梅花一放翁。《梅花》唐代:崔道融数萼初含雪,孤标画本难。
2、朔吹飘夜香,繁霜滋晓白。——柳宗元《早梅》
3、清 袁枚 《看梅四首》 选一 一般玉露总无私,山北山南分早迟。恰使人心怜旧雨,最开多是隔年枝。 (梅花的诗句古诗大全)。
4、有梅无雪不精神,有雪无诗俗了人。____卢梅坡《雪梅·其二》
5、两句写早梅开放。传说诗中一枝原作数枝,郑谷为改,齐己因称郑谷为一字师。
6、夜晚北风吹来阵阵暗香,清晨浓霜增添洁白一片。
7、元 王冕《墨梅》我家洗砚池边树,朵朵花开淡墨痕。不要人夸颜色好,只留清气满乾坤。
8、宋 李清照 《孤雁儿》世人作梅词,下笔便俗。予试作一篇,乃知前言不妄耳。 藤床纸帐朝眠起,说不尽、无佳思。沈香烟断玉炉寒,伴我情怀如水。笛声三弄,梅心惊破,多少春情意。 小风疏雨萧萧地,又催下、千行泪。吹箫人去玉楼空,肠断与谁同倚?一枝折得,人间天上,没个人堪寄。
9、冰骨清寒瘦一枝。玉人初上木兰时。——吴文英《浣溪沙·题李中斋舟中梅屏》
10、今来渐异昨,向晚判胜朝。阴铿《雪里梅花诗》
11、姑苏城外一茅屋,万树梅花月满天。——唐寅《把酒对月歌》
12、闲庭曲槛无余雪,流水空山有落霞。——《咏红梅花》
13、横笛和愁听,斜枝倚病看。逆风如解意,容易莫摧残。——崔道融《梅花》
14、莫把琼花比澹妆,谁似白霓裳。别样清幽,自然标格,莫近东墙。
15、越梅半拆轻寒里,冰清淡薄笼蓝水。——和凝《菩萨蛮·越梅半拆轻寒里》
16、那得似、空山静夜,傍疏篱、清浅小溪横。朱晞颜《一萼红盆梅》
17、云根直下是银河,客老秋槎变。吴文英《烛影摇红赋德清县圃古红梅》梅花诗梅花诗
18、(卢仝)梅须逊雪三分白,雪却输梅一段香。(卢梅坡)墙角数枝梅,凌寒独自开。
19、在阁楼中好似春天一般,平常不用的窗子将白昼都隔在了外面,走在画廊里,发现这里非常深幽。篆香烧尽了,日影移上帘箔了,才发现黄昏将近。我喜爱梅花,自己种的江梅渐已长好,为什么一定要再临水登楼赏玩风月而荒废了时光呢。没有人来找我谈话聊天,如今在这样的寂寥环境里独自面对梅花,就好像当年何逊在扬州对花彷徨。
20、苔枝缀玉,有翠禽小小,枝上同宿。客里相逢,篱角黄昏,无言自倚修竹。昭君不惯胡沙远,但暗忆、江南江北。想佩环、月夜归来,化作此花幽独。犹记深宫旧事,那人正睡里,飞近蛾绿。莫似春风,不管盈盈,早与安排金屋。还教一片随波去,又却怨、玉龙哀曲。等恁时、重觅幽香,已入小窗横幅。
21、应是夜寒凝。恼得梅花睡不成。——黄升《南乡子·冬夜》
22、忽然一夜清香发,散作乾坤万里春。——《白梅》
23、一朵江梅春带雪。玉软云娇,姑射肌肤洁。——赵鼎《蝶恋花·一朵江梅春带雪》
24、望梅花(唐)和凝春草全无消息,腊雪犹馀踪迹。
25、清 曹雪芹《咏红梅花》 疏是枝条艳是花,春妆儿女竟奢华。闲厅曲槛无余雪,流水空山有落霞。幽梦冷随红袖笛,游仙香泛绛河槎。前身定是瑶台种,无复相疑色相差。
26、佳节清明桃李笑,野田荒冢只生愁。雷惊天地龙蛇蛰,雨足郊原草木柔。人乞祭余骄妾妇,士甘焚死不公侯。贤愚千载知谁是,满眼蓬蒿共一丘。
27、素面翻嫌粉涴,洗妆不褪唇红。高情已逐晓云空。
28、到处皆诗境,随时有物华。应酬都不暇,一岭是梅花。——《岭梅》
29、明朝望乡处,应见陇头梅。——宋之问《题大庾岭北驿》
30、几家门户重重闭,春色如何入得来?——《梅花》
31、唐 李煜 《清平乐》别来春半,触目柔肠断。砌下落梅如雪乱,拂了一身还满。雁来音信无凭,路遥归梦难成。离恨恰如春草,更行更远还生。
32、雪虐风号愈凛然,花中气节最高坚。过时自会飘零去,耻向东君更乞怜。——《梅花绝句二》
33、月亮,与梅花,也许在亿万年以前就作了伴。有月亮的梅花,多了一种高远的味道;有梅花的月亮,则沾染上了一股清香的风流。今夜,站在窗前,不知,是月映梅花,还是梅花映月。此情此景,唯愿天地只一人,一月,一梅花。
34、这首诗虽是咏物,然其身世境遇、性格理想、志趣情怀无不熔铸其间。就以上所言,又显示出它慷慨任气、沉劲老练的特色。
35、聚散匆匆,云边孤雁,水上浮萍。刘过《柳梢青送卢梅坡》
36、可惜一溪风月,莫教踏碎琼瑶。解鞍欹枕绿杨桥,杜宇一声春晓。
37、醉折残梅一两枝,不妨桃李自逢时。——陆游《落梅》
38、北周 庾信《梅花》 当年腊月半,已觉梅花阑。不信今春晚,俱来雪里看。树动悬冰落,枝高出手寒。早知觅不见,真悔著衣单。
39、故人溪上,挂愁无奈,烟梢月树。一涓春月点黄昏,便没顿、相思处。
40、(杨万里)希望对你有帮助。关于雪中梅花的古诗《梅花/梅》宋代:王安石墙角数枝梅,凌寒独自开。
41、东风吹落战尘沙,梦想西湖处士家。——刘因《观梅有感》
42、词赋风流,不尽愁千结。赵鼎《蝶恋花一朵江梅春带雪》
43、岸梅(唐)崔橹含情含怨一枝枝,斜压渔家短短篱。
44、东风谬掌花权柄,却忌孤高不主张。——刘克庄《落梅》